Paul Lafargue

"Το δικαίωμα στην τεμπελιά"
(Για την απεργία της Τετάρτης)

♫ Columbia ♫

Όταν σκεφτόμουν δισκογραφικές εταιρείες και παραγωγούς πάντα στο μυαλό μου έρχονταν αυτό το κτίριο με την επιγραφή και τις νότες της δεξιά και αριστερά. Τώρα ήρθε η ώρα τους να διατηρηθούν για να θυμόμαστε τα πρώτα μας μουσικά βήματα.

Heavy Metal Καταγωγή

Με αφορμή το αφιέρωμα του Γιάννη Πετρίδη για το Heavy Metal και τη συζήτηση που έχει προκύψει για αυτό αντιγράφω από το site allmusic.com:

Από τις εκατοντάδες φόρμες rock & roll, το heavy metal είναι το πιο ακραίο σε ένταση, αντρίλικι και θεατρικότητα. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές στο στυλ του πυρήνα του heavy metal, αλλά όλες έχουν δυνατό ήχο, παραμορφωμένες κιθάρες (παίζοντας συνήθως επαναλαμβανόμενα riffs) και απλούς, έντονους ρυθμούς. Το heavy metal έχει αμφισβητηθεί σχεδόν απ’ την αρχή της ύπαρξής του, οι κριτικοί το απόρριψαν καθώς ήταν όπως είπαν παραφορτωμένο με εφηβική θεατρικότητα, και τα συντηρητικά γκρουπ υποστήριζαν ότι οι στίχοι τους είχαν ανήθικο περιεχόμενο. Ακόμα, ανεξάρτητα ή ίσως εξαιτίας αυτών των δυσκολιών, το heavy metal έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή πρότυπα του rock που έγιναν ποτέ, ικανό να προσαρμοστεί στο καιρό κρατώντας ακόμα άθικτη τη γοητεία του. Για τις θέσεις του ως επιλογή για την Αμερικάνικη επανάσταση, το heavy metal ήταν κυρίως Βρετανική δημιουργία.

Οι πρώτοι σπόροι του heavy metal έπεσαν στο κίνημα των Βρετανικών Blues των ’60, ειδικά ανάμεσα σε μπάντες που δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν τη τροπή των Αμερικάνικων Blues. Ο ρυθμός έγινε πιο επιθετικός, και κυριάρχησαν τα δυνατά ηλεκτρικά όργανα, ειδικά με καινοτομίες καλλιτεχνών όπως οι Kinks, οι Who, ο Jimi Hendrix, οι Cream, και ο Jeff Beck. Εύλογα το πρώτο αληθινά μέταλ γκρουπ ήταν οι Led Zeppelin. Αρχικά οι Led Zeppelin έπαιζαν blues σκοπούς πιο δυνατά και σκληρά από οποιοδήποτε άλλον πριν, και σύντομα δημιούργησαν ένα επικό, χαρακτηριστικό είδος δυνατού ροκ που αντλούσε από πολλές μουσικές πηγές. Λιγότερο επιδέξιοι αλλά ίσως πολύ περισσότερο επιδραστικοί ήταν οι Black Sabbath, των οποίων τα σκοτεινά riff της κιθάρας τους δημιουργούσαν ένα καταδικασμένο κόσμο φαντασίας όπου κυριαρχούσαν τα ναρκωτικά, ο θάνατος και ο αποκρυφισμός.

Ακολουθώντας το προσχέδιο που κατέστρωσαν οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath πολλά Αμερικάνικα γκρουπ τροποποίησαν στα ’70 τον heavy metal ήχο σε πιο προσιτές φόρμες: οι ευχάριστοι σκοποί και οι ανατριχιαστικές εμφανίσεις του Alice Cooper και των Kiss: το απρόβλεπτο boogie των Aerosmith: και η φανταχτερή κιθάρα της άγριας παρέας των Van Halen (χωρίς να γίνει αναφορά στα μινιμαλιστικά grooves των Αυστραλών AC/DC), Στα τέλη του ’70 αποκαλύφθηκε η νέα γενιά Βρετανικών γκρουπ του Heavy Metal (περιλαμβάνοντας τους Judas Priest, τους Iron Maiden, και τους Motorhead) που ξεκινούσαν να παίζουν γρήγορο, ισχνό και πιο απειλητικό μέταλ από πριν. Βοήθησαν στο να επηρεαστεί μια καινούργια Αμερικάνικη μέταλ σκηνή γνωστή ως thrash στα ’80, που πήρε μορφή σαν αντίδραση στο ξέσπασμα της νέας επικράτησης του μέταλ, που εμφανίστηκε με το Pyromania των Def Leppard. Το μέταλ είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή στα τσαρτ κατά τη διάρκεια των ’80, εξαιτίας των γκλάμ-ποπ-μέταλ γκρουπ, αλλά τα γκρουπ του thrash έπαιζαν περίπλοκα riff με τρομερή ταχύτητα, μερικές φορές χωρίς καθόλου φωνητικά. Thrash γκρουπ όπως οι Metallica και οι Megadeth ενίσχυσαν φανατικούς μιμητές που τους ώθησαν στο καθολικό ρεύμα περίπου την ίδια στιγμή που το grunge εσβηνε το ποπ-μέταλ από τα τσαρτ. Η γενική τάση του μέταλ στα ’90 επικεντρώθηκε γύρω από ένα νέο υβρίδιο που ονομάστηκε alternative metal (στη πιο εμπορική μορφή του) συνδυάζοντας grinding thrash και grunge επηρεασμούς με hip-hop και industrial διακόσμηση, αν και αυτό διαχωρίζει το παρελθόν του μέταλ και τη σημασία των αξιομνημόνευτων riff.
Εν τω μεταξύ, το underground ανέπτυξε σκληρότητα και ψυχρότητα, δημιουργώντας δυο παρεμφερή του thrash στυλ γνωστά σαν death metal και black metal που δημιούργησαν μερικές από τις πιο σκληρές, έντονες ταχύτατες μουσικές και ζωηρά τρανταχτές στρατηγικές που ο κόσμος του μέταλ τις ζει ακόμη.

Ελπίζω να μην έχω πολλά λάθη...είναι και το περασμένο της ώρας...

Heavy Metal

Ο Πετρίδης κάνει αφιέρωμα στο Heavy Metal και εγώ νοσταλγώ τα καλοκαίρια που έκλεινε το Ροκ Κλαμπ στο Κεφαλάρι και κατεβαίναμε τη Κηφισίας, περνώντας το Drive in, με to λεωφορείο από το Μαρούσι για να πάμε στο Όμπρε. Τελικά είχε πολύ μέταλλο αυτό το μαγαζί.
Είναι άραγε καλό αυτό; πως μου ήρθαν τώρα όλα αυτά και τα θυμήθηκα;