Ο τροχονόμος στη Βασιλίσσης Σοφίας θα κατάπινε τη σφυρίχτρα του αν εισέπνεε με τόση δύναμη. Ήταν τυχερός, η αγωνιώδης εκπνοή του πέταξε τη σφυρίχτρα κάτω στο δρόμο. Το ατύχημα που θα προκαλούσε αναβλήθηκε. Στη Μιχαλακοπούλου ένα ταξί στηρίζεται στην οροφή του με τις τέσσερις ρόδες να κοιτούν τον ουρανό....
Μέσα στο θέατρο είμαι εγώ και άλλος ένας. Η σκηνή είναι άδεια άλλα οι παίκτες, ζευγάρι άντρας-γυναίκα, εμφανίζονται από την πίσω μεριά. Τα δόντια τους άδηλα, άλλα είναι σίγουρο ότι πίνουν αίμα. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται, ρουφούν. Ο Ναός είναι δίπλα στην έξοδο της αίθουσας και τους τραβάει μέσα του. Ωραία ευτυχώς εγώ δεν συμμετέχω, δεν παίζω σ' αυτό το έργο. Με αγωνία καταφέρνουν να βγουν έξω φρικτοί στην όψη. Η ζημιά έχει γίνει από τα θυμιάματα και τους σταυρούς. Παραμορφωμένοι αλλά σφικτά δεμένοι με τα σώματά τους πάλλονται στο ταγκό των αιωνίων. Παρασυρμένοι απ' το χορό χάνονται πάλι στο Ναό με την αγωνία της ηρεμίας στην όψη τους και επιστρέφουν με χειρότερη από πριν μορφή. Χαλαρώνω πάλι, το παιχνίδι παίζεται και εγώ έχω το αποκούμπι μου. είμαι απλός θεατής δεν απειλούμαι.
Διαμιάς οι όψεις αλλάζουν γίνονται όπως πριν ανθρώπινες και φοβερές. Το μαχαίρι στο χέρι της γυναίκας κλίνει επάνω μου και τα γλυκά της χείλη με παρακαλούν να πω ναι, να ομονοήσω και να αφεθώ στο χτύπημα. Τώρα αρχίζει ο φόβος, πως μπορεί να έμπλεξα έτσι; δεν το ήθελα αλλά να....έγινε. Η πίεση της γυναίκας είναι άρρηκτη ο άντρας και ο θεατής απλά παρακολουθούν. Η τσάκα έπιασε, έπρεπε να το περιμένω, η δειλία με ζορίζει και μαζεύομαι, αλλά η γυναίκα επιμένει. Τι ΤΡΟΜΟΣ, φοβάμαι....φοβάμαι...φοβάμαι...
