Ψαραντώνης

Στον Ψαραντώνη συναντάς τη λύρα του Ορφέα, την εκφραστικότητα του Tom Waits και τη δεξιοτεχνία του Jimi Hendrix.
Έχει βρει την απόλυτη αρμονία με τη μουσική του και η λύρα του τον ταξιδεύει (μας ταξιδεύει) στις αρχαίες συναντήσεις των ανθρώπων που ζούσαν πριν από χιλιάδες χρόνια στα φοβερά και άγρια βουνά της Κρήτης, τότε που το νησί ήταν ένα με την Αφρική.
Τότε που ο άνθρωπος ζούσε την άγρια ελευθερία του και τα βράδια άρχιζε τα ορχήματα ανάμεσα στα παγανιστικά σύμβολα μεσ' στις φωτιές που έδιναν δύναμη και προστασία.
Η μουσική του διεγείρει τη μοριακή μνήμη μας, αγγίζει τα πρώτα ανατομικά στοιχεία μας που με τη βοήθεια της λύρας αρχίζουν το συρτό χορό τους μετατοπίζοντας το σώμα, όπως ακριβώς γίνεται στις μαριονέτες με τη διαφορά ότι εδώ τα νευρόσπαστα δεν τα κινεί ο Αρχιμήδης αλλά τα δάχτυλα του Ψαραντώνη.
Τι κάνει σε 'μένα που δεν είμαι από την Κρήτη να σηκώνομαι και να χορεύω όταν ακούω τραγούδια του σαν το παρακάτω απ' τον τελευταίο δίσκο του;


(Ψαραντώνης - Ζηλεύω εκείνο το δέντρο)

Και πόσο μεγαλόψυχος είναι όταν γράφει σε ένα άλλο τραγούδι του:
"Με τσι μικρούς ήμουν μικρός
με τσ' άντρες αντριωμένος
με τους παραπονιάρηδες
πιο παραπονεμένος

Ω! το μπαντέρμο του καιρού
πως φεύγει πως γαργάρει
κι ότι καταφέρει η ανατολή
η δύση θα το πάρει"

(Μια φορά τον είδα στην πλατεία Συντάγματος στη γιορτή για τη μάχη της Κρήτης και ήταν αρκετή για να συναντήσω την αλήθεια στο παίξιμο και στο φέρσιμο του Ψαραντώνη. Ένας επαναλαμβανόμενος μικροφωνισμός έγινε αιτία να ξεσπάσει με γνήσιο θυμό σε έναν ηχολήπτη που πιθανόν χάζευε και άφηνε το μικρόφωνο να σφυρίζει)